Κάλαντα της Επτανήσου, από την Κεφαλλονιά, σε μια γλώσσα που την γνωρίζουν ελάχιστοι πλέον.

Κάλαντα Πρωτοχρονιάς Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρταμε δετόρος μην πατήσει και πεθερά το πόδι τση, δελέγκου να τσάκισει. Να βγάλουνε τη φάουσα, όσοι για τα καλά τσου, και για την κόρη του σπιτιού, ξερνάνε τ’ άντερα τσου. Κι’ οποίος την οικογένεια ετούτη καταριέται, ζουρλός μπροστά στον άγιο, δυο χρόνια να σγουριέται. * Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρταμε δόντι να μη πονέσει και κάθε χρόνο ή κυρά να φκιάχνει και βελέσι. Να πλέκει δε στον άντρα τση, το χρόνο δυο σκαλτσούνια, να του μπαλώνει το βρακί, σα γίνεται μπουκούνια. Όντες τα νύχια αξαίνουνε, ζήτα τση το χατήρι να σου τα κόβει η κυρά, ντρίτα με κλαδευτήρι. * Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρταμε, μ’ ασβέστη μουντισμένο, του χρόνου τση Μπουρμπουρελούς, να ‘ναι παλαμισμένο. Οι πουλακίδες του σπιτιού ούλες να σφαλιαστούνε και μοναχά οι κόκοροι ν’ αρχίσουν να γεννούνε. Ο σκύλος σου σιορπάτρη μου, ξελάγκι να σε παίρνει να γλύφει τσι ποδάρες σου, με γλίδα να χορταίνει. * Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρταμε κλητήρας αν πατήσει, ό νοικοκύ...